Nuri Bilge Ceylan’ın bir başka Anadolu hikayesi, Kuru Otlar Üstüne filmini dün gece izledim. Ne vaat ettiğini bilmediğim, kıyısından kenarından bakarken birden bire hikayenin içinde kaybolup gittiğim bu güzel yapım için tüm ekibe teşekkür etmek adına kısa da olsa bir şeyler yazmam gerektiğini düşündüm. Hazır yazmışken, sizlerle de paylaşmak istedim.
Film boyunca da hissettiğim üzere, Anadolu, insanın kaçmak istediği bir yer. Ondan kaçarak büyük şehirlere, kalabalığa, yoğun ve hızlı akan bir zaman nehrine atıyoruz kendimizi. Bu filmde de bu duyguyu bolca hissediyoruz. Anadolu’da doğaya ait hemen her şeyin güzelliği, insana ait birçok şeyin can sıkıcılığı bu filmde bir kez daha gözlerimizin önüne seriliyor.
Yorgun ruhlarımız ve hızla yaşlanan bedenlerimiz ile zamanı durdurmak ve dünyadaki varlığımızı sıkılacak kadar çok hissetmek için kendi Anadolu hikayemizi oluşturmak isteriz çoğumuz hayatımızın bir döneminde. Zamanın akmadığı, günlerin bitmediği, can sıkıntısının bu bereketli topraklarda kötü kalpli insanların gübre hükmünde varlıkları ile beslenip büyüdüğü garip bir yerdir Anadolu.
Umudun ve umutsuzluğun mevsimler kadar keskin çizgileri ve yaşları vardır Anadolu’da. Çocukken hissettiğiniz masalsı güzellikler, gençlik yıllarında sizi şekillendiren ve değiştirilemeyeceğine inandığınız katı gerçekler ile yer değiştirir.
Ama her şeye rağmen, hikayeleri daha güzeldir insanların. Büyükşehirlerin sahte ve solgun hayatlarının yanında, daha gerçek duyguların yaşandığı, gerçek acıların ve gerçek sevgilerin bulunduğu hikayeler vardır.
Kuru Otlar Üstüne işte bu gerçek hikayelerden biri gibi duruyor. Kime yada kimlere ait olduğunun bir önemi olmaksızın, bu ve benzeri hikayelerin izleyicisi olmak, yaşayanı olmaktan elbette daha iyi.
Film boyunca doğaya ve Anadolu’ya ait güçlü karelerin belleklerimizde oluşturduğu izlerin tadı oldukça iyiydi.
İzlemeyenlere ilk fırsatta zaman ayırmalarını öneriyorum.
